Δημοσίευση του ποιήματος της Ιωάννας Α. Αγγελή "Άλμα ζωής" 

στο περιοδικό yenie, τεύχος 40, της Κωνσταντινούπολης.

Το ποίημα είναι μεταφρασμένο στα τουρκικά από την Lale Alatli.

Μετάφραση στα τουρκικά του ποιήματος "Άλμα Ζωής"

 

 

Hayat Adımı

(meme kanserli kadınlara)

 

Sen, karşı kapıdaki kadın,

sevgili, eş, ev kadını, hem ana hem kız.

Sen, parlak elbisen, yırtık pantolonun,

beyaz kolsuz gömleğin, bütün mayon,

dizlerine kadar eteğinle

 

Sen, eşinin karısı,

çocuklarının anası, dostlarının dostu,

arzularının kadını

 

Sen, rüyalarına sığınan sen,

bir dokunuşta titreyen,

terini döken suçluluklarının,

şiddetli acıların yanı başında

ayıkken dans edebilen,

rahatsız vicdanınla, sen

 

Göğsündeki dalgalarda

kıpkızıl monoloğunu dinle denizin.

Apollon lirinin telleriyle

iliştir zaferini Kalliope’nin defterine

 

Gülümse, şarap iç, göz yumma kışkırtmalara,

konuş soluklanmadan, koş yalın ayak,

soyun, at şalını

ve haykır ölüme

“Hayat, seni seviyorum!”

μετάφραση : Lale Alatli

 

  Άλμα ζωής    

(για τις γυναίκες με καρκίνο του μαστού)

 

Εσύ γυναίκα, εσύ, της διπλανής πόρτας

ερωμένη, σύζυγος, νοικοκυρά, μάνα και κόρη.

Εσύ, με το φουστάνι το στιλπνό, το σκισμένο παντελόνι,

το λευκό αμάνικο, το ολόσωμο μαγιό,

τη φούστα ως τα γόνατα

 

Εσύ, η γυναίκα του άνδρα σου,

η μάνα των παιδιών σου, η φίλη της φίλης σου,

των πόθων σου η γυναίκα

 

Εσύ, εσύ που δραπετεύεις στα όνειρα,

που σ’ ένα άγγιγμα δονήσε,

που τον ιδρώτα των ενοχών σου στάζεις,

εσύ, που χορεύεις ξεμέθυστη

πλάι στον οργισμένο πόνο,

εσύ, με την αβόλευτη συνείδηση

 

Πάνω στου μαστού σου τα κύματα

αφουγκράσου του πελάγους τον άλικο μονόλογο.

Με τις χορδές μιας λύρας Απολλώνιας

ακούμπησε τον άθλο σου στης Καλλιόπης τη γραφίδα

 

Γέλα, πιες κρασί, δέξου τις προ(σ)κλήσεις,

μίλα ακατάπαυστα, ανυπόδητη τρέξε,

γδύσου, το σάλι πέταξε

και φώναξε στον θάνατο

«Σ΄αγαπώ ζωή»

 

Ποίηση : Ιωάννα Α. Αγγελή

 

Το ποίημα Άλμα Ζωής της Ιωάννας Α. Αγγελή

μεταφράστηκε στην τουρκική γλώσσα 

από τη μεταφράστρια-ποιήτρια Lale Alatli 

και δημοσιεύτηκε στο τουρκικό περιοδικό y e n i e

(τεύχος 40), στην Κωνσταντινούπολη 

Τοπία στα μάτια / Τοπίο ζωής στο διάβα

 

Τοπίο ζωής στο διάβα

- Όμορφη δεν είναι η ζωή;

- Καλή είναι…

- Πάμε τώρα;

- Πάμε…

- Λες να μας ενοχλήσουν οι δάφνες;

- Τα μαλλιά μας γίνονται ανοίκεια στη δόξα. Μην ανησυχείς.

- Κι αν μπλεχτούν τα δάχτυλά μας,

στ’ αγκάθια των κόκκινων ρόδων, θα πληγωθούν.

- Μη φοβάσαι, η πληγή θυσία είναι

που εξομολογείται πάνω στα χέρια τα γυμνά.

-Και το πανωφόρι αυτό πόσο με πιέζει!

Στενεύει τα όρια του κορμιού μου.

-Για δε το βγάζεις; Δωσ’ το στον επαίτη απέναντι.

Δεν τον τρομάζει που η ύπαρξή του ελεύθερα χωρά

στη μικρή γωνιά του δρόμου.

-Γεμίζουν τα μάτια μου βροχή μπρος του χειμώνα τις λύπες.

-Θα γεμίσουν και φως σαν τα σύννεφα φύγουν.

Θα φυσήξει ο Θεός και το χνώτο Του τις αλκυονίδες θα φέρει…

…-Σ’ αυτές τις αλέες έκρυβα τους έρωτες και κρυβόμουν κι εγώ.

Ταίριαζα την απουσία με τη μορφή μιας άγνωστης Ατθίδας.

Παίδευα τη φωνή μου να κρατηθεί σιωπηλή

ανάμεσα στους δρυς και τις λυγαριές.

Πόσο όμορφος γινόταν ο έρωτας, ξελόγιαζε τα μάτια μου.

-Διψάν τα μάτια για τοπία απάτητα,

και τα χείλη λαχταρούν σε ένυδρα φιλιά να ξεψυχήσουν.

Γίνεται όμορφος ο έρωτας μες στη σιγουριά του νου.

( … )

-Στάσου πιο ‘κει! Ξεκουράσου.

Είναι βαριά τα όνειρα κι οι προσδοκίες ασήκωτες

πάνω σε πλάτες ώριμες.

-Στο ‘πα, θα φυσήξει ο Θεός και θα σαλέψουν τα φτερά.

Έχουν οι φτερούγες ριζωθεί βαθιά μέσα στη σάρκα.

Μόνο σε πλάτες ώριμες οι κύκνοι τραγουδούν για ισόβια πάθη…

-Σκίστηκε το φουστάνι σου κι άλλο ύφασμα δεν έχεις.

Και ‘κει χαμηλά στον αστράγαλο λέρωσε λιγάκι.

Μη νοιάζεσαι, άλλο θα σου πάρω.

-Ξέρω πως με νοιάζεσαι. Μα με λιγότερο ύφασμα,

ανάλαφρο γίνεται το σώμα.

Κι αυτά τα λερώματα απ’ της λάσπης την αυθάδεια,

χώρο βρήκανε να πολιορκήσουν.

-Όμορφα τα λες! Πιότερο όμορφα

κι απ’ τα λόγια της Ανύτης.

Πόσο ωραία φαίνεσαι σαν λες τέτοια λόγια.

-Καλά είναι… Κι εγώ, καλή φαίνομαι.

Μου ταιριάζουν οι λέξεις.

Ευτυχισμένη γίνομαι όταν τις γεννώ,

ονειροπόλα όταν τις γράφω

και λεύτερη όταν τις ξεχνώ μες στης λήθης τον τόπο.

( … )

-Άραγε, θ’ αντέξουν τα μάτια μας τόσο φως;

Τόση πλημμύρα ήλιου;

-Το σκοτάδι να φοβάσαι. Εκεί, πάνω στο σχοινί της μοναξιάς,

ακροβατούν τα μάτια. Το φως, θα το αντέξουν.

-Μη βασιστούν σ’ αυτό κι όρκους αιώνιους

υποσχεθούν στης καρδιάς τους πόθους.

-Δεν πατά ο έρωτας πάνω στα χνάρια όρκων.

Ο έρωτας ορμάει στις στιγμές που θέλει εκείνη την ώρα.

Η αιωνιότητα γι’ αυτόν, ψευδαίσθηση του ήλιου είναι.

Σκέψου. Πόσα φεγγάρια ένιωθες

να σκιρτά η καρδιά για ‘κείνη την κοπέλα;

-Μέχρι να βρω τα χείλη της, τον πόθο μου να σβήσω.

-Είδες; Κατάλαβες;

Αντίλαλοι πολεμικών κραυγών

είναι οι αιώνιοι όρκοι.

Μόλις κουρσέψουν το φιλί και του κορμιού το χάδι

αλλαξοπιστούν μεμιάς κι σ’ άλλα τοπία πάνε.

Άλλο είναι ο έρωτας κι άλλο η αγάπη…

( … )

…-Όμορφη δεν είναι η ζωή;

-Καλή είναι…

-Πάμε τώρα;

-Πάμε…

 

Το ποίημα Τοπίο ζωής στο διάβα της Ιωάννας Α. Αγγελή,

το οποίο ανήκει στην ανέκδοτη ποιητική της συλλογή Τοπία στα μάτια,

δημοσιεύτηκε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα Επί - Λόγου (κατηγορία Λεύκωμα)

της ποιήτριας Τζούλιας Πουλημενάκου.