"Με ευλάβεια ενός επαναστατημένου πόνου" της Ιωάννας Α. Αγγελή

Με ευλάβεια ενός επαναστατημένου πόνου

Τόσο πόθο φυλαγμένο δεν αντέχουν τα χείλη μου.

Τόση λαχτάρα αλαφιασμένη πώς να την ξεκουράσω;

Κλαίω πάνω στο γυμνό σου σώμα

που μόνο ο νους μου έχει δει γυμνό.

Κλαίω και τα δάκρυά μου ποτίζουν τους πόρους της σάρκας σου.

Αυτής, της όμορφα απειθάρχητης σάρκας

που αφήνω πάνω της πάθος και λυγμό.

Σε κρατώ μακριά,

το βλέμμα μου από τα μάτια σου αποτραβώ

και σε πονάω, ναι, σε πονάω

με τον ίδιο πόνο που η σκέψη μου ταξιδεύει

μέσα στην ηδονή του κορμιού σου,

Μέσα σου!

Να κρατηθώ εκεί, μέσα σου,

παντοτινά να σμίξω τ’ όνειρό σου με το δικό μου όνειρο.

Να σφαλίσω την ύπαρξή σου στην ανάγκη

κάθε τρυφερού αγγίγματός μου,

να στηρίξω τη δική μου ύπαρξη

στην εξάρτηση από ένα και μόνο φιλί σου.

Ναι, αυτό ποθώ!

Τα χείλη μου άγρια, γλυκά, τρυφερά, παθιασμένα

να χορτάσουν στα χείλη σου.

Να σε γεύομαι και να σε πονάω με τον πόνο μου,

να σε μυρίζω και να ξεγελιέμαι στις σιωπές σου.

Είναι δύσκολο να σε αφήσω,

τι να αποζητήσω στη φυγή;

  Να μείνω θέλω,

να σου μιλώ με λόγια υπερβολικά και να σαστίζεις,

να σε κοιτώ με επιμονή και τις εικόνες του έρωτά μου να φοβάσαι.

Κι άμα σ’ αγκαλιάζω απαλά, να κλαις από συνήθεια.

Έτσι, έτσι θα μάθεις ν’ αγαπάς, με μιαν υπερβολή στις λέξεις,

Έτσι θα νιώθεις έρωτα, με μιαν ορμή που θα παρασέρνει το Είναι σου.

Απόσταση κι αν ζητώ, το κάνω για να γράφω

καινούριους όρκους μυρωμένης αγάπης.

Απόσταση για καινούριους δρόμους, ιλαρούς,

που την εκστατικά ανάλαφρη περπατησιά σου

θα καλούν να ταξιδέψει πάνω τους, με αδιέξοδη πορεία προς εμένα.

Απόσταση για να βυθίζω, ξανά και ξανά,

τα χέρια μου στις αμμουδιές του κορμιού σου,

για να ανασαίνω νωχελικά τη μυρωδιά σου

κι εσύ να παραδίνεσαι και να μεθάς από τον πόθο αυτής της απόστασης.

Έτσι, σε ζητώ. Εσύ να μεγαλώνεις από μένα

κι εγώ, να ξαναγεννιέμαι μέσα σου.

Έτσι, σε ζητώ,

με ευλάβεια ενός επαναστατημένου πόνου

που αρνείται να πειθαρχήσει στη λογική.

Το ποίημα της Ιωάννας Α. Αγγελή

"Με ευλάβεια ενός επαναστατημένου πόνου"

φιλοξενείται στη Λογοτεχνική Ιστοσελίδα Λόγω Γραφής

www.logografis.gr
(Λόγοι των Φίλων: Κείμενα) 

3 ποιήματα της Ιωάννας Α. Αγγελή στην Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά

Ανθρώπινα κεφάλαια

Ανέστιες φιγούρες, αλαλάζουσες

αναζητούν το φως της ανατολής

κι ας μην ξυπνήσανε ποτέ

χαράματα να το δούνε.

Ακοίμητοι γυρολόγοι,

της ερεβώδους νύχτας πάροικοι

ποθούνε έρωτες σε δανεικά κορμιά,

χωρίς ποτέ να πόθησαν

τον έρωτα τον ασμίλευτο.

Στοιβαγμένες λαχτάρες

σε νυχθήμερους εφιάλτες,

διαμαρτύρονται

κι ας μην αναχώρησαν ποτέ

για τα όνειρα των παιδικών τους χρόνων.

Με καρδιά ακρωτηριασμένη,

το βλέμμα σηκώνουν ψηλά,

δειλιάζοντας στο βαρύ φορτίο ενός ηλιοβασιλέματος.

Ψηλότερα δε φτάνει η ματιά τους,

ανίκανοι να δουν τα χέρια του Δημιουργού

που χώμα και νερό κρατά

να συγκολλήσει τους αρμούς τους.

Ενταφιασμένα σώματα

σε χωράφια σπαρμένα στάρι.

Εν ζωή, δεν έσπειραν ποτέ,

μα και ποτέ Ιούνη δε θερίσαν.

Ποιήματα αταξίδευτα,

κλεισμένα στο συρτάρι,

αργοπεθαίνουν αγόγγυστα, χωρίς ξεφωνητά,

την ώρα που οι άρχοντες της πόλης

παράσημο τιμής, στον ποιητή τους, απονέμουν.

Τους βλέπεις; Είναι όλοι τους χαρούμενοι,

κανείς τους δεν ανησυχεί, γιατί καλά ξέρουν

πως η Θέμιδα γλεντοκοπά με τον Διόνυσο αντάμα…

Αναστάσιμη Ακολουθία    

Αφυπνίζεις τον στάσιμο χρόνο σου,

όπως ο ήλιος αφυπνίζει τη μέρα.

Μέσα στις κόρες των ματιών σου

αναγνωρίζεις το ανελέητο καλοκαίρι

και τη χθόνια πυρά.

Τρέχεις, το αβασάνιστο φως να προλάβεις.

Εμποδίζεσαι από λαθεμένους φράχτες,

από δρόμους αδιέξοδους και στενάχωρα μονοπάτια.

Οι θρασείς φλόγες τις πλάτες σου μαστιγώνουν

κι εσύ – με δυο χούφτες παρήγορης βροχής στις παλάμες –

να τρέχεις, ασυμφιλίωτη με την οργή της φύσης.

Τρέχεις, και στο ξέφωτο ακρογιάλι σκοντάφτεις.

Ελαφροπερπατάς μη και το λαχταρήσεις.

Εμπιστεύεσαι τη νοτισμένη άμμο του

κι έναν βράχο ακάλυπτο στο κύμα.

Ο νους σου, από όνειρα αφυδατώνεται

κι αποτυπώνει ανήμπορα στήθη, ρυτίδες νωπές,

σκόρπιες κραυγές, βλέμματα λυγισμένα.

Και κει, μέσα στις διαβατικές περιδινήσεις

μιας ολιγόλεπτης προσευχής, αυτοεξομολογείσαι,

μέσα στο άναρχο στροβίλισμα των ανέμων

καρτεράς την παρουσία Του.

Δυο φτερούγες –σαν εξαπτέρυγα μετάνοιας – στον ουρανό

και αυτοπροσδιορίζεσαι.

Αναιρείσαι στο αρμονικό πέταγμα μιας κίχλης…

… Λυτρώνεσαι στα στερνά της χνάρια πάνω στον ίσαλο…

    

23 Ιουλίου 2018

… αφιερωμένο στους ανθρώπους της ανατολικής Αττικής…

Άλμα ζωής                                      

                        

(για τις γυναίκες με καρκίνο του μαστού)

Εσύ γυναίκα, εσύ, της διπλανής πόρτας

ερωμένη, σύζυγος, νοικοκυρά, μάνα και κόρη.

Εσύ, με το φουστάνι το στιλπνό, το σκισμένο παντελόνι,

το λευκό αμάνικο, το ολόσωμο μαγιό,

τη φούστα ως τα γόνατα

Εσύ, η γυναίκα του άνδρα σου,

η μάνα των παιδιών σου, η φίλη της φίλης σου,

των πόθων σου η γυναίκα

Εσύ, εσύ που δραπετεύεις στα όνειρα,

που σ’ ένα άγγιγμα δονήσε,

που τον ιδρώτα των ενοχών σου στάζεις,

εσύ, που χορεύεις ξεμέθυστη

πλάι στον οργισμένο πόνο,

εσύ, με την αβόλευτη συνείδηση

Πάνω στου μαστού σου τα κύματα

αφουγκράσου του πελάγους τον άλικο μονόλογο.

Με τις χορδές μιας λύρας Απολλώνιας

ακούμπησε τον άθλο σου στης Καλλιόπης τη γραφίδα

Γέλα, πιες κρασί, δέξου τις προ(σ)κλήσεις,

μίλα ακατάπαυστα, ανυπόδητη τρέξε,

γδύσου, το σάλι πέταξε

και φώναξε στον θάνατο

«Σ΄αγαπώ ζωή»

Τα ποιήματα της Ιωάννας Α. Αγγελή

"Ανθρώπινα κεφάλαια", "Αναστάσιμη Ακολουθία" και "Άλμα ζωής"

περιλαμβάνονται στην Ετήσια Λογοτεχνική Έκδοση (τόμος δ΄)

της Κυπριακής Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς 2018

του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος.