Τοπίο ζωής στο διάβα
- Όμορφη δεν είναι η ζωή;
- Καλή είναι…
- Πάμε τώρα;
- Πάμε…
- Λες να μας ενοχλήσουν οι δάφνες;
- Τα μαλλιά μας γίνονται ανοίκεια στη δόξα. Μην ανησυχείς.
- Κι αν μπλεχτούν τα δάχτυλά μας,
στ’ αγκάθια των κόκκινων ρόδων, θα πληγωθούν.
- Μη φοβάσαι, η πληγή θυσία είναι
που εξομολογείται πάνω στα χέρια τα γυμνά.
-Και το πανωφόρι αυτό πόσο με πιέζει!
Στενεύει τα όρια του κορμιού μου.
-Για δε το βγάζεις; Δωσ’ το στον επαίτη απέναντι.
Δεν τον τρομάζει που η ύπαρξή του ελεύθερα χωρά
στη μικρή γωνιά του δρόμου.
-Γεμίζουν τα μάτια μου βροχή μπρος του χειμώνα τις λύπες.
-Θα γεμίσουν και φως σαν τα σύννεφα φύγουν.
Θα φυσήξει ο Θεός και το χνώτο Του τις αλκυονίδες θα φέρει…
…-Σ’ αυτές τις αλέες έκρυβα τους έρωτες και κρυβόμουν κι εγώ.
Ταίριαζα την απουσία με τη μορφή μιας άγνωστης Ατθίδας.
Παίδευα τη φωνή μου να κρατηθεί σιωπηλή
ανάμεσα στους δρυς και τις λυγαριές.
Πόσο όμορφος γινόταν ο έρωτας, ξελόγιαζε τα μάτια μου.
-Διψάν τα μάτια για τοπία απάτητα,
και τα χείλη λαχταρούν σε ένυδρα φιλιά να ξεψυχήσουν.
Γίνεται όμορφος ο έρωτας μες στη σιγουριά του νου.
( … )
-Στάσου πιο ‘κει! Ξεκουράσου.
Είναι βαριά τα όνειρα κι οι προσδοκίες ασήκωτες
πάνω σε πλάτες ώριμες.
-Στο ‘πα, θα φυσήξει ο Θεός και θα σαλέψουν τα φτερά.
Έχουν οι φτερούγες ριζωθεί βαθιά μέσα στη σάρκα.
Μόνο σε πλάτες ώριμες οι κύκνοι τραγουδούν για ισόβια πάθη…
-Σκίστηκε το φουστάνι σου κι άλλο ύφασμα δεν έχεις.
Και ‘κει χαμηλά στον αστράγαλο λέρωσε λιγάκι.
Μη νοιάζεσαι, άλλο θα σου πάρω.
-Ξέρω πως με νοιάζεσαι. Μα με λιγότερο ύφασμα,
ανάλαφρο γίνεται το σώμα.
Κι αυτά τα λερώματα απ’ της λάσπης την αυθάδεια,
χώρο βρήκανε να πολιορκήσουν.
-Όμορφα τα λες! Πιότερο όμορφα
κι απ’ τα λόγια της Ανύτης.
Πόσο ωραία φαίνεσαι σαν λες τέτοια λόγια.
-Καλά είναι… Κι εγώ, καλή φαίνομαι.
Μου ταιριάζουν οι λέξεις.
Ευτυχισμένη γίνομαι όταν τις γεννώ,
ονειροπόλα όταν τις γράφω
και λεύτερη όταν τις ξεχνώ μες στης λήθης τον τόπο.
( … )
-Άραγε, θ’ αντέξουν τα μάτια μας τόσο φως;
Τόση πλημμύρα ήλιου;
-Το σκοτάδι να φοβάσαι. Εκεί, πάνω στο σχοινί της μοναξιάς,
ακροβατούν τα μάτια. Το φως, θα το αντέξουν.
-Μη βασιστούν σ’ αυτό κι όρκους αιώνιους
υποσχεθούν στης καρδιάς τους πόθους.
-Δεν πατά ο έρωτας πάνω στα χνάρια όρκων.
Ο έρωτας ορμάει στις στιγμές που θέλει εκείνη την ώρα.
Η αιωνιότητα γι’ αυτόν, ψευδαίσθηση του ήλιου είναι.
Σκέψου. Πόσα φεγγάρια ένιωθες
να σκιρτά η καρδιά για ‘κείνη την κοπέλα;
-Μέχρι να βρω τα χείλη της, τον πόθο μου να σβήσω.
-Είδες; Κατάλαβες;
Αντίλαλοι πολεμικών κραυγών
είναι οι αιώνιοι όρκοι.
Μόλις κουρσέψουν το φιλί και του κορμιού το χάδι
αλλαξοπιστούν μεμιάς κι σ’ άλλα τοπία πάνε.
Άλλο είναι ο έρωτας κι άλλο η αγάπη…
( … )
…-Όμορφη δεν είναι η ζωή;
-Καλή είναι…
-Πάμε τώρα;
-Πάμε…
Το ποίημα Τοπίο ζωής στο διάβα της Ιωάννας Α. Αγγελή,
το οποίο ανήκει στην ανέκδοτη ποιητική της συλλογή Τοπία στα μάτια,
δημοσιεύτηκε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα Επί - Λόγου (κατηγορία Λεύκωμα)
της ποιήτριας Τζούλιας Πουλημενάκου.
