"Αστείρευτο Είναι μου" Ιωάννα Α. Αγγελή

       

Αστείρευτο είναι μου


Πώς να στερέψει ο νους από σένα νε,

πώς να καλάρει η καρδιά τους ανεξέλεγκτους χτύπους της.

Κάθε μου σκέψη Εσύ, κάθε καρδιοχτύπι Εσύ...

Ν’ αφήσω την ψυχή μου να ανεμοπορήσει ξέγνοιαστα

για να καλμάρει, να ξεκουραστεί,

να ζυγιάσει τη ζωή με τον θάνατο

και στο πρώτο φτεροκόπημα να βάλει πορεία

για το ανενέργητο χρέος της

απέναντι στη μεγαλοσύνη της δικής σου ψυχής.

Κι όταν εκπληρωθεί το χρέος της να ξεκινήσει πάλι

για την επόμενη πτήση στους αιθέρες της καρδιάς σου

για να κυριευτεί από την αυθυπόστατη ύπαρξή σου,

να ζαλιστεί στη σαγήνη των φιλιών σου,

να θυμώσει με την ενοχή του χρόνου,

να οργιστεί με την αλλότρια κτήση των σωμάτων μας

και ξανά να γαληνέψει στο θρόισμα της λαλιάς σου.

Και το ταξίδι στ’ ανοιχτά πελάγη σου να μην έχει τέλος,

μόνο αρχή, αρχή και πηγαιμό,

αρχή σε κάθε προσδοκία,

πηγαιμό σε κάθε πόθο εκπλήρωσης

και πάλι ν’ αρχίζει

και πάλι να νοσταλγεί

και πάλι να ονειρεύεται,

ακάματα να οδεύει, αγόγγυστα να πονά, χωρίς σταματημό.

Πώς, λοιπόν, να στερέψω από σένα νε,

πώς να ζήσω χωρίς τη ζωή σου,

γλαυκό μου ταξίδι, ευοίωνο όνειρό μου,

είσαι το είναι μου, είμαι το εγώ σου...



Το ποίημα "Αστείρευτο Είναι μου"
περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή
"Ποιήματα Στιγμής Ποιήματα Ζωής Ανεμοπορίες Καρδιάς",
Εκδόσεις Όστρια

"Καζαντζάκειος Πλους", Διάκριση στα Καζαντζάκεια 2017

Καζαντζάκειος πλους

Ταξίδι αλαργινό ξεκίνησα 

στις θάλασσες των ονείρων του.

Εκεί, πάνω στις αράδες του πατώ 

και βάζω πλου για το νησί του.

Θαρρώ, στην πλώρη στέκεται ορθός, 

ο «Καπετάν Μιχάλης»,ηλιοκαμένος και αψύς, 

έναν βαθύ αναστεναγμό αφήνει στον αγέρα,

«Έως πότε;» μάνα γη θα πνέεις σκλαβωμένη;

Να’ σου στην πρύμνη, φάνηκε ο «Ζορμπάς»,

με φλογισμένα βήματα, αντρίκια,

σέρνει χορό λυτρωτικό, 

τη λευκή μοναξιά του να ξορκίσει.

Βουτώ στον βυθό των στεναγμών του, ν’ ανασύρω

απ’ το ναυάγιο του κόσμου τις «Σπασμένες Ψυχές»

του Ορέστη, του Γοργία, της Νόρας, της Χρυσούλας.

Στην «Οδύσσεια» του, η πένα μου αναθαρρεύει

και περιπλανιέται στους χιλιάδες στίχους του.

Εκεί παγιδεύεται, νεκρώνεται, αναγεννάται.

Μοναχική ερωμένη κάθομαι αόρατα 

πάνω στον «Βραχόκηπο»,

δίπλα στους δυο εραστές, 

οι ανεκπλήρωτοι δικοί μου πόθοι αγρυπνούν,

και σαν αγρίμια στροβιλίζονται 

ως της Ανατολής το λιόγερμα.

Ξάφνου, τα αξόδευτα κύματα 

της λεύτερης καρδιάς του,

θεριεύουν στη δική μου καρδιά 

και σαν ρίμες ατίθασες,

πάνω στην αλισάχνη τους, 

πλέκουν τις «Τερτσίνες».

Αποσύρομαι στ’ αμπάρι του καραβιού 

να τον σκεπάσω που κρυώνει,

η αρρώστια του προσπερνάει τον χρόνο του,

έχει τρυπώσει στις φλέβες του, 

έχει ξεβολέψει το κορμί του.

Πλευρίζω το σκαρί, το ταξίδι τέλειωσε.

Ο νους και η καρδιά μου απαγκιάζουν τώρα

στο λεύτερο λιμάνι των λόγων του˙

Κι ο ορίζοντας των έργων του;

Πάντα ανοιχτός γι’ αλαργινά ταξίδια…

Το ποίημα "Καζαντζάκειος Πλους" 
τιμήθηκε με Διάκριση 
από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών 
στον Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης,
Καζαντζάκεια 2017

"Έτσι καθώς σε κοιτάζω", "Πόσο μου λείπεις" Ιωάννα Α. Αγγελή

Έτσι καθώς σε κοιτάζω

Έτσι καθώς σε κοιτάζω να αναμιγνύεις τα χρώματα της ζωής

και με περίσσια τέχνη τα δάχτυλά σου να ζωντανεύουν όνειρα,

σ’ ένα χορό θέλω να σε στροβιλίσω

κάθε στροφή του και μια λήθη του παρελθόντος

κάθε φιγούρα του και μια πνοή του σήμερα

κάθε βήμα του και μια υπόσχεση μελλοντική

Έτσι καθώς σε κοιτάζω να γονατίζεις 

και να χάνεσαι στη δημιουργία σου 

και τα χέρια σου να γεμίζουν με το κόκκινο του πάθους,

ένα εκστατικό φιλί ποθώ από τα χείλη σου

να’ ναι η δροσιά του πηγή ελευθερίας

να’ ναι η φλόγα του δύναμη αντοχής

να’ ναι η αίσθησή του ανάσεμα λύτρωσης

Έτσι καθώς σε κοιτάζω να πλένεσαι 

από το κόκκινο, το γαλάζιο, το λευκό 

και να στάζεις το άρωμα του λεμονιού στις παλάμες σου,

να σφίξω τα χέρια σου λαχταρώ μέσα στα δικά μου

κι ας νιώσω τότε την ανατροπή του φόβου

κι ας αφεθώ στην υπέρβαση του ανέφικτου

κι ας χαθώ στο άγγιγμα της ηδονής

Πόσο μου λείπεις…

Κάθε βράδυ η φωνή μου αχολογεί

στη σιωπή της απουσίας σου

σαν νότα που αναζητά τη χαμένη μελωδία της.

Το κορμί μου θύει αγριεμένο σαν κύμα που ξεσπά

πάνω στα βράχια της ακροθαλασσιάς.

Πόσο μου λείπουν τα ζωντανά σου μάτια

που μέσα τους κάθε εικόνα του κόσμου

αναπλάθεται σε εαρινή οπτασία.

Και πόσο μου λείπει η μεθυστική μυρωδιά σου

που με απλόχερη γαλήνη ξυπνά τις ένοχες αισθήσεις μου.

Αχ, πόσο μου λείπει η αψάδα των φιλιών σου

όταν τα χείλη σου μεστώνουν στα δικά μου

αφήνοντας σταγόνες ζεστού κόκκινου κρασιού.

Πιότερο μου λείπει τ’ ανέγγιχτο κορμί σου

που τα χέρια μου δεν τόλμησαν ακόμα να το ανιχνεύσουν

παρά μονάχα ν’ αφήσουν ένα ανεπαίσθητο χάδι δειλού πάθους…

…κι όταν τα μάτια μου σαν αχνοκέρια τρεμοκλείνουν

για να κοιμηθούν δίχως τη νήνεμη αγκαλιά σου…

μου λείπεις απεγνωσμένα…μου λείπεις…

Τα ποιήματα "Έτσι καθώς σε κοιτάζω" και "Πόσο μου λείπεις", 
περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή 
"Ποιήματα Στιγμής Ποιήματα Ζωής Ανεμοπορίες Καρδιάς", 
Εκδόσεις Όστρια

Τ

"Περιβάλλον-Μητέρα Φύση", 5ο Διεθνές Βραβείο Ποίησης

Περιβάλλον – Μητέρα Φύση

Σε κάλεσα να έρθεις Μητέρα Φύση

- κι εσύ, με μια αγκαλιά αμύριστα ρόδα –

πάνω στη ράχη του γελαστού σου ήλιου, κάλπασες γοργά

ως της αυλής μου την ξεχασμένη αθωότητα.

Μπρος στα νωθρά μου πέλματα, γονάτισες ταπεινά

και με τους σπόρους του μεσημεριού σου κάρπισες το διάβα μου.

Η αγκαλιά των αστεριών σου καταφύγιο ερώτων,

τα δάκρυα των θαλασσών σου ραντίζουν 

τη νοσταλγία του μισεμού.

Ρούφηξα μία μία τις πνοές των μελτεμιών σου, 

να’ ρχονται να παιχνιδίζουν με των μαλλιών μου 

το δακρυσμένο γκρίζο.

Σε ποια ακτή σου να ονειρευτώ; 

Σε ποιον ουρανό σου να πετάξω;

Το βλέμμα μου μελαγχολικό υποκύπτει

στην απεραντοσύνη των εικόνων σου.

Γλιστρώ στις πλαγιές των αγέρωχων βουνών σου,

εκεί ανηφορίζω ως τις κορφές τους 

κι αναζητώ τη χαμένη προσδοκία.

Μυρίζω μενεξέ και γιασεμί

και συγχωρούνται αυθωρεί οι ενοχές της σάρκας μου.

Μη με εγκαταλείπεις Μητέρα Φύση!

Ντύσε με ολάκερη με το φόρεμα που κέντησαν

οι δάφνες και οι ελιές της λησμονημένης πατρίδας σου.

Απλώσου πάνω μου γαλήνια 

και με τις φτερούγες των πουλιών σου

τύλιξε τα λόγια, τα φιλιά, που είχαν ξεστρατίσει 

στων πόθων το κάλεσμα.

Άσε τις μυρτιές και τα κυκλάμινά σου να χυθούν πάνω

στου στήθους μου τη λαχτάρα κι απλόχερα

να γρηγορέψουνε τους χτύπους της καρδιάς μου.

Άσε τα χλωμά δάχτυλα του φεγγαριού σου να με πλανέψουν 

και σαν γλύπτες των καιρών να σμιλέψουνε 

κάθε εξοχή του κορμιού μου.

Ω! Μητέρα Φύση, άκουσέ με κι επέστρεφε 

κάθε φορά που ολιγοψυχώ

και με περίσσια αντοχή κάλλυνε την ψυχή μου

με τη νηνεμία της παρθενικής σου ανάσας.

Το ποίημα "Περιβάλλον-Μητέρα Φύση"

τιμήθηκε με το 5ο Βραβείο Ποίησης,

από την Ένωση Ελλήνων Δημιουργών

και τον Πολιτιστικό Φορέα «Η Ελλάδα σε τροχιά μέλλοντος»

στα πλαίσια των πολιτιστικών δράσεων

του «EARTH Poetry, Literary & Theatrical performances Festival»,

στον Διεθνή Διαγωνισμό για το Περιβάλλον 2017

"Ανησυχίες Πένας", Β΄ Πανελλήνιο Βραβείο Ποίησης

Ανησυχίες πένας

Πίνω τα δάκρυα της εσπερινής σκέψης,

το αφυδατωμένο σώμα της νοσταλγίας, ξεδιψά.

Συμφιλιώνομαι με την απουσία του ευκταίου.

Ορφανά τα δάχτυλά μου πλέκουν στίχους εξομολόγησης,

να λυτρωθούν οι φόβοι της ανομολόγητης ευτυχίας.

Χαράζω δρόμο μυστικό στων γιασεμιών τις αυλές.

Μη φύγεις! Μείνε στην ευρύχωρη φωλιά των ματιών μου,

οι εικόνες έχουν σωθεί από την εύνοια του χρόνου.

Είσαι ’συ ή με ξεγελά η σκιά της φυγής σου;

Μείνε! Θα σου χαρίσω όνειρα άγρυπνα

και τους ψιθύρους των κυμάτων

να ενορχηστρώνουν τις σιωπές σου.

Παλινδρομώ, αναβάλλοντας το ραντεβού

με την ευταξία των άστρων,

επαίρομαι αθόρυβα!

Που χάθηκε η θορυβώδης νιότη;

Πότε τα χρώματα ντυθήκανε το γκρίζο πανωφόρι;

Η πένα με συνθλίβει, λογχίζει το άνυδρο σώμα,

να τρέξει καημός, να ξεχειλίσει δάκρυ.

Οι αράδες θρασεύουν, βλασφημούν τις αγελαίες υπάρξεις

ή μήπως τις λυπούνται;

Αυτοπροσδιορίζονται οι μοναξιές των πόθων,

συμπάσχουν με τη θλίψη του απείρου.

Δεν ανησυχώ, η αγάπη βλασταίνει και σ’ αλμυρά λιβάδια.

Είσαι εδώ! Στην άκρη της νωχελικής γραφίδας,

γονιμοποιείς γαλήνιους, ευτυχισμένους στίχους.

Το ποίημα Ανησυχίες Πένας τιμήθηκε

με το 2^ο Πανελλήνιο Βραβείο Ποίησης

από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών

Συμμετοχή σε Λογοτεχνικές και Καλλιτεχνικές Δράσεις

Συμμετοχή στο 2ο Φεστιβάλ Καλλιτεχνικής Έκφρασης και Δημιουργίας Εκπαιδευτικών,

με την Ποιητική Συλλογή "Ποιήματα Στιγμής Ποιήματα Ζωής Ανεμοπορίες Καρδιάς"

(Ποίηση : Ιωάννα Α. Αγγελή, Εικονογράφηση : Μαρία Ν. Σκόμπα)

Βράβευση για το ποίημα "Περιβάλλον-Μητέρα Φύση", 
από την Ένωση Ελλήνων Δημιουργών 
και τον Πολιτιστικό Φορέα "Η Ελλάδα σε τροχιά μέλλοντος", 
στις 21 Ιουνίου 2017,

στη Gallery ΕL, στη Θεσσαλονίκη, 
στον Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης για το Περιβάλλον

Ποιητική Συλλογή "Ποιήματα Στιγμής Ποιήματα Ζωής Ανεμοπορίες Καρδιάς", 
Ποίηση : Ιωάννα Α. Αγγελή, Εικονογράφηση : Μαρία Ν. Σκόμπα, Εκδόσεις Όστρια

 Απαγγελία του ποιήματος "Ανησυχίες Πένας",

που τιμήθηκε με το 2ο Πανελλήνιο Βραβείο Ποίησης 

από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών

Βράβευση από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών / 22 Ιανουαρίου 2017 / Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

Βράβευση από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, στις 22 Ιανουαρίου 2017,

στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.

2ο Βραβείο Ποίησης με το ποίημα "Ανησυχίες Πένας",

στον 35ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό

Ιωάννα Α. Αγγελή "Έτσι καθώς σε κοιτάζω", Ανεμοπορίες Καρδιάς

Ιωάννα Α. Αγγελή "Πόσο μου λείπεις", Ανεμοπορίες Καρδιάς

Ιωάννα Α. Αγγελή "Αστείρευτο Είναι μου", Ανεμοπορίες Καρδιάς

Ιωάννα Α. Αγγελή "Καζαντζάκειος Πλους"

Ιωάννα Α. Αγγελή "Περιβάλλον-Μητέρα Φύση"

Ιωάννα Α. Αγγελή "Ανησυχίες Πένας"