Περιβάλλον – Μητέρα Φύση
Σε κάλεσα να έρθεις Μητέρα Φύση
- κι εσύ, με μια αγκαλιά αμύριστα ρόδα –
πάνω στη ράχη του γελαστού σου ήλιου, κάλπασες γοργά
ως της αυλής μου την ξεχασμένη αθωότητα.
Μπρος στα νωθρά μου πέλματα, γονάτισες ταπεινά
και με τους σπόρους του μεσημεριού σου κάρπισες το διάβα μου.
Η αγκαλιά των αστεριών σου καταφύγιο ερώτων,
τα δάκρυα των θαλασσών σου ραντίζουν
τη νοσταλγία του μισεμού.
Ρούφηξα μία μία τις πνοές των μελτεμιών σου,
να’ ρχονται να παιχνιδίζουν με των μαλλιών μου
το δακρυσμένο γκρίζο.
Σε ποια ακτή σου να ονειρευτώ;
Σε ποιον ουρανό σου να πετάξω;
Το βλέμμα μου μελαγχολικό υποκύπτει
στην απεραντοσύνη των εικόνων σου.
Γλιστρώ στις πλαγιές των αγέρωχων βουνών σου,
εκεί ανηφορίζω ως τις κορφές τους
κι αναζητώ τη χαμένη προσδοκία.
Μυρίζω μενεξέ και γιασεμί
και συγχωρούνται αυθωρεί οι ενοχές της σάρκας μου.
Μη με εγκαταλείπεις Μητέρα Φύση!
Ντύσε με ολάκερη με το φόρεμα που κέντησαν
οι δάφνες και οι ελιές της λησμονημένης πατρίδας σου.
Απλώσου πάνω μου γαλήνια
και με τις φτερούγες των πουλιών σου
τύλιξε τα λόγια, τα φιλιά, που είχαν ξεστρατίσει
στων πόθων το κάλεσμα.
Άσε τις μυρτιές και τα κυκλάμινά σου να χυθούν πάνω
στου στήθους μου τη λαχτάρα κι απλόχερα
να γρηγορέψουνε τους χτύπους της καρδιάς μου.
Άσε τα χλωμά δάχτυλα του φεγγαριού σου να με πλανέψουν
και σαν γλύπτες των καιρών να σμιλέψουνε
κάθε εξοχή του κορμιού μου.
Ω! Μητέρα Φύση, άκουσέ με κι επέστρεφε
κάθε φορά που ολιγοψυχώ
και με περίσσια αντοχή κάλλυνε την ψυχή μου
με τη νηνεμία της παρθενικής σου ανάσας.
Το ποίημα "Περιβάλλον-Μητέρα Φύση"
τιμήθηκε με το 5ο Βραβείο Ποίησης,
από την Ένωση Ελλήνων Δημιουργών
και τον Πολιτιστικό Φορέα «Η Ελλάδα σε τροχιά μέλλοντος»
στα πλαίσια των πολιτιστικών δράσεων
του «EARTH Poetry, Literary & Theatrical performances Festival»,
στον Διεθνή Διαγωνισμό για το Περιβάλλον 2017
